शिवनेरी सेवा मंडळलाचे क्रीडा प्रमुख लुमजी सुमंत धुरी उर्फ बाळ धुरी यांना वाढदिवसाच्या शुभेच्छा!

लुमजी सुमंत धुरी उर्फ बाळ धुरी! क्रिडा क्षेत्रातील आदर्शवत व्यक्तिमत्व!

त्यांनी व त्यांच्या सौभाग्यवती खोखो व अथ़ल्लेटिक्स-धावणे या भारतीय खेळांकरीता वाहून घेतले आहे. (काही मानधन न घेता).

धुरी सरांची कारकीर्द:-

१९७५-१९८२ विद्यार्थी क्रीडा केंद्र खोखो खेळाडू 

१९८३ साई क्रीडा केंद्र स्थापना. ह्या संघाने विविध अजिंक्यपद पटकावली.

१९९८ पोलिस बॉईज अँड गर्ल स्थापना.

२००१ शिवनेरी सेवा मंडळ मध्ये संघ विलीन करून आज पर्यंत भारतीय तसेज राज्यस्तावरील अनेक स्पर्धेत शिवनेरी संघाने प्रथम ३ क्रमांकाने सातत्याने स्थान मिळविले. (सोलापूर महापौर, ठाणे महापौर, औरंगाबाद महापौर, जळगाव महापौर, मुंबई महापौर ई.).

धुरी सरांनी प्रशिक्षित केलेल्या जवळपास ५० (खोखो व अथेलातिक्स) खेळाडू मुंबई संघात निवड झाली आहे.

अनेक खोखो खेळाडू राज्य व राष्ट्रीय पातळीवर निवड झाली आहेत. ह्या मधील अनेक खेळाडूना सर्वोत्तम पुरस्कार प्राप्त झाले आहेत.

🎖️१९९५ - जानकी पुरस्कार Shubangi konduskar.

🎖️१९९७ - शिवछत्रपती पुरस्कार

🎖️१९९९ - अश्वमेध पुरस्कार

राष्ट्रीय स्पर्धा साठी महाराष्ट्र संघाचे प्रशिक्षक म्हणून त्यांची कामगिरी कौतुकपात्र आहे. त्यांचा प्रशिक्षक खाली खोखो संघाने अजिंक्यपद मिळविले (१९९५ तिरुचिरापलली).

त्यांनी खोखो निवड समितीवर काम केले आहे.

मुंबई ऍथलेटिक्स प्रशिक्षक म्हणून त्यांची कामगिरी कौतुकपात्र आहे.

Athelatics Cross-Country या खेलात महाराष्ट्र संघात अनेक खेळाडू राज्य निवड झाली आहेत.

Mumbai Athelictics spardha, Ryan International, Rizwi trophy, Mumbai Suburban Athelictics, आमदार चषक ई. विविध स्पर्धेत शिवनेरी सेवा मंडळ विजयी / उपविजय झाला आहे. नुकत्याच झालेल्या बोरिवली स्पर्धेत पूर्ण महाराष्ट्रतून बलाढ्य संघांवर मात करून Team Championship मिळवली.

भारतीय खेळांच्या उत्कर्ष करिता त्यांनी विविध भारतीय खेळांच्या स्पर्धेचे आयोजन केलं आहे.

आमच्या धुरी सरांना Happy & Heathy Life मिळो; हीच ईश्वर चरणी प्रार्थना!

माणुसकीच्या शिकवणुकीतून भविष्यासाठी सुसंवाद साधूया!

५१ वर्षाचा काळ काही मानवासाठी छोटा नाही. ५१ वर्षे म्हणजेच ६१२ महिने, २ हजार ६६१ आठवडे, १८ हजार ६२७ दिवस, २ कोटी ६८ लाख २२ हजार ८८० दिवस...! हा काळ जेव्हा तासांमध्ये, मिनिटांमध्ये व सेकंदांमध्ये परिवर्तित करू, तेव्हा मिळणारा आकडा मोठा मोठा होत जातो. तुम्ही म्हणाल, मी हा कसला हिशोब मांडतोय? हा हिशोब आहे जीवनाचा, हा हिशोब आहे जीवनात आलेल्या मोठया संकटाचा, हा हिशोब आहे जीवनातील मोठ्या संकटावर मात करण्यासाठी परमात्म्याने दिलेल्या सामर्थ्याचा! ह्या ५१ वर्षाच्या काळात सर्वात महत्वाची गोष्ट नियतीने शिकविली ती म्हणजे माणुसकी! म्हणूनच ८ जुलै १९७२ ह्या दिवसापासून खऱ्या अर्थाने माणुसकीची शिकवण मिळण्यास सुरुवात झाली; असे म्हटल्यास वावगे ठरणार नाही. 

८ जुलै १९७२ रोजी आम्हा आताच्या शिवनेरी व पूर्वीच्या शिंदेवाडीवासियांसाठी काळा दिवस! त्या स्मृती संपूर्ण हृदयात जाऊन घट्ट रोवून बसल्या आहेत. त्याचे दुःख आहेच; कारण ते संकट एव्हरेस्ट शिखरापेक्षा मोठे होते. तरीही ५१ वर्षांनी त्या स्मृतीकडे पाहताना आम्ही कसे घडत गेलो; तेही आजच्यासाठी खूपच महत्वाचे आहे. ८ जुलै १९७२ रोजी वार होता शनिवार... पहाटे आमची इमारत जमीनदोस्त झाली. आज त्या घटनेला ५१ वर्षे पूर्ण झाली आहेत. ( ७ जुलै २०२१ रोजी मी ह्या संदर्भात लेख माझी इमारत शिंदेवाडी-१' ह्या ब्लॉगवर लिहिला होता. ते सर्व लेख व प्रतिक्रिया वाचण्यासाठी पुढील लिंकवर क्लिक करा!  https://mazishindewadi1.blogspot.com/ ) 

इमारत कोसळली तेव्हा आम्हाला आधार दिला तो रस्त्याच्या बाजूला असलेल्या फुटपाथने, महानगरपालिकेच्या शाळेने, शेजारी असलेल्या गुरुद्वाराने! कित्येक दिवस उघडा-नागडा संसार अनुभवला आणि जेव्हा जेव्हा असे संसार नजरेस पडतात तेव्हा त्यांच्याबद्दल आपुलकी वाटते. त्यांच्यासाठी काहीतरी करावे... ही भावना निर्माण होते आणि आपसूकपणे मदत केली जाते. 

महानगरपालिकेच्या शाळेने आधार दिला खरा; पण पोटाची भूक भागवली ती गुरुद्वाराने! शीख धर्माचे प्रार्थना स्थळ! तरीही त्यावेळेच्या गुरुद्वाराने आमची विशेष काळजी घेतली होती. दोन वेळचे जेवण देताना गुरुद्वाराने, आम्हाला नास्ता-जेवण देताना मुख्य रस्त्यावर असलेल्या हॉटेल शांती कॉपी हाऊसने तसेच घरगुती वस्तू देऊन अनेक सामाजिक संस्थांनी आम्हाला प्रत्यक्ष-अप्रत्यक्षपणे माणुसकीची शिकवण दिली होती.

हीच माणुसकी कशी जपायची? ह्याचं तंत्र-मंत्र-सूत्र आम्हाला त्यावेळेस मिळाले. ते जीवनात आजही असल्याने जेव्हा जेव्हा समोरचा अडचणीत असतो, दुःखात असतो तेव्हा तेव्हा माझ्याकडून कळत नकळतपणे मदत केली जाते. पण त्याचा मला अहंकार नाही आणि भविष्यातही अहंकार येऊ नये; अशी माझी परमात्म्याच्या चरणी प्रार्थना असते. कारण ह्या माणुसकीचं बीज ५१ वर्षांपूर्वी पेरलं गेलं होतं. त्यातून जो वटवृक्ष रुजला-वाढला तो किती विस्तारला? हे मला ठरविता येणार नाही. पण शिंदेवाडी-१ वासियांसाठी माझ्यासारखाच अनुभव कमी जास्त प्रमाणात येऊ शकतो. 

मी आजही दृढपणे म्हणू शकतो; माणुसकी कशी जपावी? का जपावी? ते मला शिंदेवाडीने त्यावेळेला शिकविले! परमात्म्याने काही कमी नाही केले. त्याने सर्व काही दिले. आमच्या इमारतीसमोर गोल्डमोहर मिललगत मारूतीचे जागृत मंदिर आहे. आम्ही सर्व रहिवाशी इमारतीमध्ये प्रवेश करताना प्रथम मारुतीला नमस्कार करायचो आणि आजही करतो. ही आमची श्रद्धा होती, आमचा विश्वास होता आणि मारुतीरायाचा आशीर्वाद होता; त्यामुळेच संकटाचा सामना करता आला आणि जात, धर्म व कशाचाही भेदभाव न करता माणुसकी धर्म आजपर्यंत जपता आला; हेच आमचा भाग्य!

ह्या माणुसकीने आम्ही संपन्न होत असताना आपण सर्वांनी एकदिलाने एकत्र आले पाहिजे. आमच्यात सुसंवाद झाला पाहिजे. स्वतःचा इगो, अहंकार, स्वार्थ, दुष्मनी, हेवेदावे बाजूला ठेवून त्या सर्व शक्तिमान हनुमानावर दृढ विश्वास ठेऊन प्रामाणिकपणे- संघटीतपणे पुढील कार्याला हाती घ्यायला पाहिजे. ते कार्य म्हणजे शिवनेरी इमारतीचा पुनर्विकास. आपल्या सर्वांचे तत्कालीन लाडके नगरसेवक स्वर्गीय मोहन नाईक आणि त्यांना खंभीरपणे साथ देणारे तात्कालीन आमदार कै. विलासराव सावंत यांच्यावर विश्वास ठेऊन त्यावेळी शिंदेवाडी-१' ह्या अखंड कुटुंबाने संघटितपणे निर्णय घेतले होते. त्यातून सर्वांचे भलेच झाले. पण संघटना म्हटल्यावर चार पाच व्यक्तींचा विरोध अपेक्षित असतो. तो अपेक्षित ठेऊनच आजच्या सर्व सभासदांनी एकमेकांशी सुसंवाद साधलाच पाहिजे,.त्यातूनच आपल्या इमारतीची पुनर्बांधणी लवकरात लवकर होईल. १९७२ च्या प्रसंगातून आपण हेच शिकायला पाहिजे.

आज शिवनेरी सह. गृहनिर्माण संस्थेचे पदाधिकारी संघटित येऊन कार्य करीत असताना एक कुटुंब म्हणून आपण सर्वांनी त्यांना साथ दिली पाहिजे. त्यातूनच शिवनेरीचा जलदगतीने पुनर्विकास होऊ शकतो. आपल्या सर्वांना काळाप्रमाणे बदलता आले पाहिजे. संघटनात्मक पातळीवर असो की वैयक्तिक पातळीवर असो; ज्याचा वर्तमानकाळ यशदायी त्याचे भविष्य यशदायीच असते. काळाप्रमाणे न बदलल्यास येणारा काळ कुणालाच क्षमा करणार नाही. गेल्या ५१ वर्षाचा शिंदेवाडी ते शिवनेरी ह्या प्रवासाचा सर्वांना अनुभव आहे. अनेक कुटुंबात नवीन पिढी प्रमुख झाली आहे. ह्या सर्वांनी आता एकजूट दाखविलीच पाहिजे. 

शिंदेवाडी-१ म्हणजेच आताच्या शिवनेरीवासियांच्या जीवनात प्रत्येक क्षणी सुख, शांती, समाधान. आनंद, सुयश, किर्ती यावी ही मारुतीरायाकडे आणि नवरात्रीमध्ये ज्या आदिमातेच्या उत्सव साजरा करतो त्या आदिमातेकडे मनापासून प्रार्थना! आपल्या प्रतिक्रिया माझ्यासाठी लाखमोलाच्या आहेत. 

-मोहन सावंत

एक साठवण - शिंदेवाडी ते शिवनेरी व्हाया ट्रान्झीट कॅम्प- भाग १ व २

 एक साठवण - शिंदेवाडी ते शिवनेरी व्हाया ट्रान्झीट कॅम्प- भाग १ 

शिंदेवाडी... 

मी आठ वर्षाचा होतो. त्यामुळे मला जुन्या शिंदेवाडीचे दिवस अंधुक आठवतात. तळाला चाळीचा गोल कमानीचा बोगदा आठवतोय. बोगद्याजवळ मोडक्या स्टुलासकट न्हावी आठवतो.

चाळीत माळ्यावरच्या गॅलरीच्या शेड्यावर उभ्या शिगांची खिडकी आठवतेय. 

आमच्या शेजारी चिंदरकर, राणे, तनपुरे, शिर्सेकर, लोकरे, नागलेकाका, मसुरकर, विचारे आजोबा, रेल्वेत काम करणारे शर्मा, मालुसरे रहात. सारेजण एकत्र कुटुंबासारखी होती. 

जुन्या शिंदेवाडीच्या आठवणींना उजाळा यावा म्हणून खूप वर्षापुर्वी मी कलेश्वर सोसायटी मुलुंडला मालुसरे आजीना, आशाताई मालुसरे यांना भेटायला गेलो होतो. पण मालुसरे आजी दुबईला मुलाकडे ( नाव कुमार असावं) गेल्या होत्या.

ब्लॅकआऊटच्यावेळी घरात लाईट चालू होती म्हणून मैदानातून कोणीतरी माझ्या आजोबांचा उद्धार (वो कलिंगड) केलेला आठवतो.

भल्या सकाळी आपल्या चाळीच्या चार माळ्याच्या चार खोल्या कोसळल्या. त्यात आमचीही एक खोली कोसळली. खोलीतले आमचे साळगांवकरांचे स्टीलमन कपाट लिफ्टसारखे खाली धसरत आले. १८ गेजच्या त्या कपाटाला फक्त पाठीमागेच चेपले होते. चार माळ्यावरुन घसरले पण व्यवस्थित होते पाहुन स्टीलमनच्या साळगांवकरांनी फुकटात रिपेअर करुन दिले.

ट्रांझिस्ट कॅम्प

सायनच्या खाडीतून  भांड्यांसाठी काळा साबण काढुन आणणारे आमचे हात आणि गटारात हात घालून बॅाल, विटी काढणारे ते खरुजलेले दिवस आठवतात.

त्या  खरुज, खांडकांनी भरलेल्या हातांना औषध लावण्यासाठी ज्यांच्याकडे जात असू ते प्रेमळ डॉक्टर तांडेल ( श्री. विष्णु तांडेल यांचे भाऊ) आठवतात. 

इंग्रजीचं (तडखरकर व्याकरणमाला) महत्व समजून उमजून ते मेहनतीने संध्याकाळी आम्हाला शिकवणारे आणि कधी कधी कान ओढणारे कडक शिस्तीचे सुरेश मोरे आठवतात.

मातीतल्या खेळातून शारिरीक जडण घडण विकसीत होण्यासाठी विकास क्रीडा मंडळाच्या माध्यमातुन संध्याकाळी अगदी आवडीने शाखा चालवणारे श्री. बाबल साळगांवकर, श्रीधर मळगांवकर आठवतात.

लंगडी, कबड्डी, साखळी साखळी सारखे मातीतले खेळ खेळून दमछाक झाल्यावर मालाडचा म्हातारा शेकोटीला आला. हे एका सुरात टाळ्यांच्या गजरात गाणे म्हणणारे ते सुरमयी संध्याकाळचे जगणे होते.

ट्रांझिस्ट कॅम्पमध्ये राहत असूनही नवरात्रीचे भारावलेले ते दिवस. सोनावालाच्या छप्पर टाकलेल्या खळ्यात देवीची मुर्ती घडण्यापासून ती मंडपात स्थान्नापन्न होईपर्यंत भाविक ट्रांझिस्ट कॅम्पातून दादरला येत; असं मी ऐकलं होतं.

डॅाक्टर म्हटला की तो गंभीर चेहऱ्याचा, मोजकं बोलणारा... आ करा जीभ बाहेर काढा, श्वास घ्या श्वास सोडा. असे नेमकी वाक्य बोलणारा. पण डॅाक्टर माला वेगळी ...हटके. चुकून डॅाक्टर झाली असं वाटायचं, खरं तर ती हिरोईन व्हायला हवी होती. दिसायला खूपच सुंदर. सिनेमाच्या नट्या फिक्या पडतील अशी उंच आंबाड्याची डॉक्टर माला नजरेत आजही डोलू लागते. कारण नसताना खोटा आजार अंगावर घेत डॅाक्टर मालाच्या दवाखान्यात बायको सोबत शिरणारे नवरे “सुख म्हणजे नक्की काय असतं “ ते नवऱ्याच्या चेहऱ्यावर दिसू लागे! 

“डॅाक्टर माला दवाखाना'' डॅाक्टरच्या नावाचा बस स्टॅाप असणारा हा मुंबईतला एकमेव बसस्टॅाप.

बनियान, चटेरीपटेरी चड्डी घालून पायावर पाय टाकून बसलेले मानसिंग राणे आणि त्यांचं टिपॅायवरचे दुकान आठवते. 

तायशेट्ये काकांच्या घरात बनणारी शेव गाठीयाच्या घमघमीत वासाने भुक चाळवायची.

सुंदर विहारचा उसळपाव आठवतो. उसळपावावरुन आठवलं रवी महाडीकच्या वडिलांना रेसकोर्समध्ये जॅकपॅाट लागला होता. त्या निमिताने त्यांनी एक सिनेमा रस्त्यावर दाखवला. हिवाळेकरांच्या दरवाजात मोठाला पडदा बांधून सिनेमा पाहीला. मजा आली. दुसऱ्या दिवशी रवीने आम्हाला सुंदर विहारला उसळपावची पार्टी दिली होती. संध्याकाळी बाबल साळगांवकर काका शाखा चालवायचे तिथे आमचे सिनियर म्हणायचे, ``रवीच्या वडिलांना घोडा लागला म्हणून सिनेमा आणि पार्टी दिली.

ट्रान्झीट कॅम्पचा विषय आला की तनु आणि खरबी ह्यांनी केलेल्या शिक्षाही आठवतात.... 

-------------------------------

एक साठवण - शिंदेवाडी ते शिवनेरी न्हाया ट्रान्झीट कॅम्प - भाग २

शिवनेरी

भल्या पहाटे उठून गेस्ट हाऊसकडे लाईन लावून वसंतशेटकडून गुलाबं घेण्याचा आनंद काही औरच होता.

एक पाय घासत चालणारी खाष्ट वाटणारी, पानाने तोबरा भरुन सतत बडबड करणारी, लादी भांडी धुणारी, मेहनती पण आईच्या मायेची अशी नववारीतली क्रिस्ना मावशीची आठवण येते.

दहशतीचे चेहरा काय असतो ते क्रिस्ना मावशींचा मुलगा पोलिसांच्या गोळीने लंगडा झालेला लंगडा पांड्या आठवतो.

एक खांदा खाली करुन बाबल्या बाबल्या है म्हणत चालणारा हाफ पॅंटवाला बाबल्या आठवतो.

उंच शिडशिडीत कान्या शरद भाय आठवतो.

ना उंची - ना शरीरयष्टी पण आवाजात रामपुरीची धार असलेला लक्षाभाय आठवतो.

रावळगांव, शेंगदाणे खायचे ते दिवस.

शुक्रवार आला की संतोषीमातेचा प्रसाद म्हणून साईनाथ जगदाळेकडचे ते बर्फीले दिवस आठवतात.

सणासुदीला एल्ली लाजो पल्ली लाजो पानसुपारी पन्नाविडा लावजो रे मारवाडा म्हणत माळा दणकावून सोडायचे ते महीला वर्गाचे ते दिवस आठवतात.

उद्या भंगीवाड्यावर अटॅक करायचाय म्हटल्यावर स्वयंघोषित भायलोक दगडी, बाटल्या ट्युब, बल्ब गोणत्यात गोळा करुन दुपारी दोन, तीन वाजू दे...   भंगीवाड्या बरोबर होणाऱ्या मारामाऱीते दिवस. शिवनेरी गच्ची गडावरुन खाली तुफानी दगडफेक करणारे ते दिवस. दगडी संपल्यावर लोकांच्या दरवाजावरचे बल्ब, टमरेलं, चपला काढून भंगीवाड्यावर फेकून मारणारा, सर्वांच्या मदतीला धावणारा पभ्या मसुरकर आठवतो.

ऐनाक बैनाकला पैसे देत नाही म्हणून त्या लोकांच्या दरवाजाला घुशी बांधणारा मस्तीखोर पभ्या मसुरकर आठवतो. 

कोल्हापुरी बाजीराव बनून धमाल उडवणारा बुवा बारटक्केची अदाकारी अन सोबतीला ‘सुंदरी’ बनलेला सुनील गरुडची नखरेल चाल आठवते.

बारसं असो, सत्यनारायणाची पुजा असो, रेकॅार्ड डान्सवर दिलखेच नृत्य करणारा सुनील गरुड आणि स्पेशल आयटम ‘केवा’ नजरेसमोरुन हटत नाही.

दता शिरोडकरचा एस पी बालसुब्रमण्यमच्या जवळ जाणारा मधुर दक्षिणी आवाज, त्याचवेळी सहदेव कासकर यांची भावगीतं, भक्तीगीत गायनाने सारेजण तल्लीन होऊन जात. 

मला पभ्या मसुरकर, पभ्याची बहीण पमा, राजु पार्टे, सरदारीनभाभी यांना रणजीत स्टुडीओत “हमारा संसार “ या हिंदी सिनेमात काम करायला घेऊन जाणारे अन्नुचे बाबा आठवतात. त्यांनी अण्णाच्या दुकानातून दिलेली चिमणी पाखरांची डीजाईन असलेल्या बिस्कीटांची चव आजही अन्नुच्या बाबांच्या प्रेमळपणाची साक्ष देत.

एरीयात कुठला सिनेमा आहे ती खबर देणारा खबरी हेमंत राऊळ आणि अर्ध्या चड्डीबॅाडीवर लाल मैदानापासून गणेश गल्लीपर्यंत आमचा म्होरक्या आबा मसेकर, नाना बिडये सोबत ८ ते १० जणांचं सिनेमा बघायला जाणं म्हणजे पिकनिकपेक्षा भारी होतं.

`कब क्यु और कहा' सिनेमा लाल मैदानात रात्री पाहून आल्यावर आपल्या बिल्डींगखाली मैताच्यावेळची फुलं, पानं, ओली चादर पडलेली पाहून एका मिनिटात पाचवा माळा गाठणारे आमच्या सारखे आम्हीच.

गॅलरीत झोपलेल्या चाळकेच्या चादरीला काळा धागा बांधून जिन्यावरुन त्यांच्या अंगावरची चादर सरकवणाऱ्या उंगल्या आठवतात.

भाऊ मोरे यांच्या घरी श्रावणात ग्रंथ वाचनाचा कार्यक्रम मोठ्या उत्साहाने साजरा व्हायचा. प्रत्येकाच्या घरुन चहाचा वाटप व्हायचं. ते श्रावणाचे दिवस म्हणजे पाचवा माळ्यावर भक्तीमय स्वरुप असायचे. सुनील कांबळीच्या खणखणीत आवाजातील ग्रंथवाचन आणि त्याचे निरुपण करणारे काका (त्यांत नाव लक्षात नाही) आठवतात. सुश्राव्य भजनाने ग्रंथ समाप्ती व्हायची.

खरंच ते बालपण, ते तारुण्य मातीशी घट्ट वीण बांधून होतं. हातापायांना मातीशी बांधीलकी होती म्हणून मातीला सुगंधी वास होता. भेटीगाठीत मित्रांचा सहवास होता. 

लागलं, खरचटलं तरी भुसभुशीत माती जखमेवर टाकून बिनदिक्कीत चालण्याचे ते दिवस होते.

दादरची शिंदवाडी, ट्रान्झीट कॅम्पची शिंदेवाडी, दादरची शिवनेरी या तीनही ठिकाणी आपल्या चाळीने नावलौकीक जपला. एक तरी मनुष्य भेटतोच भेटतो नी म्हणतो की अरे तु जुन्या शिंदेवाडीतला, अरे तू शिवनेरीत राहतो म्हणजे कबड्डी होतात तिथे. उर भरुन येतो. 

पावसाने आणि बाहेरगावी स्थलांतर केलेल्या चाळीतील कुटुंबांनी आजही चाळीशी जोडलेली नाळ तोडली नाही.

वर्षाला चार महिने पडणारा पाऊसही चाळीभोवती कंबरे इतकं पाणी तुंबवून चाळीला भेटून जातो. चाळीतून बाहेरगावी राहायला गेलेली कुटुंबेही एकदा तरी चाळीला काहीतरी निमित्त काढून भेटतातच. आता दिवस कसेतरी ढकलायचे म्हणत शरीराचं कॅांक्रीट झालं. शरीराला आजारांचे खड्डे जाणवू लागले. शहर बदललं, थोडी संस्कृतीही बदलली,  मातीनेही वास बदलला. हृदयमनाची भेट कानांनी काबीज केली. जगण्याच्या त्या हृदयआठवणी चार्जर लावून कान आठवणी ऐकू लागला.

शिंदेवाडी शिवनेरीच्या आठवणींच्या  झोपाळ्यावर अलगद बसताना प्रत्येक झोक्याला एक एक आठवणीने  मनाचे कवडसे उघडू लागतात.

-------------------

-स्वर्गीय राजेंद्र राऊत (बुधवळेकर) यांनी हे लेख लिहिले आहेत!

जुनी शिंदेवाडी ते नवीन शिवनेरी; आपुलकीचा प्रवास!

प्रति,

श्री. मोहन सावंत

सहसंपादक - पाक्षिक स्टार

'माझे महाकुटुंब, माझी शिवनेरी आणि पन्नास वर्षे!'

जय महाराष्ट्र!

महोदय,

आपण आपल्या शिंदेवाडी इमारतीत राहणाऱ्या सर्व स्थानिक रहिवाशी यांचा वृतांत दिलात आणि अंगावर काटा उभा राहिला.

तसे बघितले तर मुंबईतील प्रत्येक चाळीतील जीवनशैली कामगार विभागात एकसारखी होती. माणसामाणसातील आपुलकी- जिव्हाळा आणि एकत्रित कुटुंब पद्धती होती. त्यामुळे प्रेम, आपलेपणा आणि माणुसकी जीवंत होती. त्याअनुषंगाने शिंदेवाडी इमारत हे एक गावच होते. शिंदेवाडी इमारतीत रहिवाशांची जीवनशैली आणि संस्कृती परंपरा भिन्न असली तरी रहिवाशांची मालवणी भाषा आणि मराठी भाषा वागण्या-बोलण्यातून जाणवत होती. आज आम्ही अभिमानाने सांगू शकतो की, आम्ही लहानपणी उपाशी राहिलो नाही. शेजारधर्म नावाची माणुसकी शिल्लक होती. आज आम्ही जे मोठे झालो आणि आमचे बालसंगोपन कोणी केले असेल तर सर्वश्री माझी मावशी, कांबळी परिवार, भोसले परिवार, बाबल्या मोरे परिवार, वारंग परिवार, बागराव परिवार, इंदू मोरे परिवार; यांचे मोठे योगदान आहे. कधीही कोणताही परिवार एकमेकांच्या विरोधात नसायचे. प्रत्येकाचा उत्तम समन्वय असायचा. घरात एखादा गोड जिन्नस अथवा मटण केले तर त्या पदार्थांची देवाणघेवाण होत असे. चारही माळ्यावर आनंदी आनंद होता. माणुसकी जीवंत होती. मोठ्या माणसांची भीती व्यक्त होत होती. राजाराम नाईक, मोहन नाईक, गुंडू परब, दाजी मोरजकर, सहदेव कासकर, बागवे मास्तर, बाळकृष्ण साळगावकर, श्रीधर मळगांवकर, तुकाराम भगत, रमेश शिरोडकर, मनोहर शिरोडकर, मधु धाऊसकर, तुकाराम मोरे, सुरेश मोरे, नाना नाईक, देविदास कदम, विलास बारटक्के असे एक आदर्श निर्माण करणारी भिस्त होती.

पण आज मी अभिमानाने सांगेन की, आज आपण सर्व रहिवाशी जीवंत आहोत ते आपले एक रहिवाशी श्री रमेश बागराव यांच्यामुळे! कारण त्या रात्री त्यांनी अग्नीशमनदल पाचारण केले नसते तर एक मोठी दुर्घटना घडली असती. त्यानंतर काँग्रेसचे स्थानिक आमदार विलास सावंत यांनी आपल्याला समोरच्या शाळेत आश्रय करून दिला आणि आमदारांसोबत मोहन नाईक यांचे शिवसेनेच्या समाजसेवी प्रयत्नाने राजकारणात एक आदर्श निर्माण केला व ते प्रथम निवडून आले. त्यातून त्यांचा राजकीय प्रवास सुरू झाला.

माझ्या वडिलांनाही साप्ताहिक युगांतर आणि साप्ताहिक blitz या अंकातून शिंदेवाडी इमारत दुर्घटनाचे सविस्तर माहिती दिली होती.

आज शिंदेवाडी इमारतीचे पुनर्वसन होवून नवीन शिवनेरी इमारत उभी राहिली. शिवनेरी इमारतीचे भूमिपूजन शंकरराव चव्हाण यांनी केले आणि नवीन इमारतीचे नामकरण करण्यासाठी बरीच तारांबळ उडाली होती. शिवकृपा आणि नवनिर्माण अशा नावावरून वादंग निर्माण झाला होता; परंतु गृहनिर्माण मंत्री प्रभाकर कुंटेनी `शिवनेरी' हे नामकरण करून सर्वमान्य मार्ग काढून होणारा वाद संपुष्टात आणला.

त्यानंतर शिवनेरी इमारतीत प्रकर्षाने मोहन नाईक शिवसेनेचे दुसर्‍या वेळेला नगरसेवक म्हणून निवडून येवून संपूर्णपणे त्यांच्या अधिपत्याखाली सर्व संस्था, मंडळं एकरूप झाल्या आणि नवीन विचारांचा व विकासाचा पाळणा हलू लागला.

सर्व काही ठीक चालले होते आणि अचानक आपले मोहनराव स्वर्गवासी झाले आणि आपल्या इमारतीचा समाजसेवेचा अंत झाला. फार वाईट घटना घडली होती.

आज आम्ही मागे पाहतो तर एक खंत नेहमी प्रमाणे प्रकर्षाने जाणवते की, आज वारंगांची विठ्ठल रखुुमाईची दिंडी बंद झाली. तुकाराम मोरेचं ग्रंथ वाचन बंद झाले, भजन मंडळ बंद झाले, गाव गजाली आणि चाकरमानी येणे बंद झाले.

आज पन्नास वर्षे पूर्ण केली आहेत; पण जुनी शिंदेवाडी ते नवीन शिवनेरी असा प्रवास आपण आपल्या पिढीने बघितला.

परंतु ज्या गोष्टी आपण अधोरेखित करून नवीन पिढीच्या लक्षात उद्याचे स्वप्न पूर्ण करण्यासाठी प्रयत्न सुरू करण्याचे सूतोवाच केलेत; त्याबद्दल आपले आभार आणि धन्यवाद.

अजून बर्‍याच आठवणी आहेत; पण वेळेअभावी लिहू शकत नाही. कारण ४० आमदारांनी गद्दारी केली म्हणून मन अवघड झाले आहे. लेखणी चालत नाही. असो! भेटू नंतर आणि बोलू पण!

आपले पुनश्च आभार!

आपला नम्र- अजय (आबा) मयेकर

माझे महाकुटुंब, माझी शिवनेरी आणि पन्नास वर्षे!

८ जुलै १९७२!

आज बरोबर पन्नास वर्षे झाली. तरीही त्यादिवशी घडलेला प्रसंग आजही शरीराचा - मनाचा थरकाप उडवितो. वर्णन करायला शब्दच अपुरे पडतात. दुःख, वेदना, भय, चिंता आणि काळजी ह्या पाच जणांनी एकाच वेळी प्रत्येकाच्या मनावर अधिराज्य गाजविले होते. शिंदेवाडी -१ ही इमारत कोसळली आणि आम्ही अक्षरशः रस्त्यावर आलो. शिंदेवाडी -१ इमारत म्हणजे २५० कुटुंबियांचे एक महाकुटुंब! ह्या दुर्घटनेत कोणाचेही प्राण गेले नाहीत; कारण आमच्या इमारतीसमोर नेहमीच आमचं रक्षण करणारा महाप्राण हनुमंत आमच्याकडे बघत होता. भवानी मातेचा आशीर्वाद आमच्या पाठीशी होता. ह्या ५० वर्षात अनेक वयोवृद्ध मंडळी आमच्यातून निघून गेली; पण माझ्या समवयस्क मंडळींच्या मनात त्या आठवणी अजूनही घट्ट रोवून आहेत!

एखाद्या घटनेला पन्नास वर्षे झाली की सुवर्ण महोत्सव साजरा केला जातो. विशेषतः चांगल्या गोष्टी घडल्या असल्यास किंवा केल्या असल्यास ही गोल्डन जुबली साजरी केली जाते; पण दुःखाची, भयाची, वेदनेची, चिंतेची, काळजीची गोल्डन जुबली साजरी करता येणार नाही. हे एका बाजूला खरं असलं तरी दुसऱ्या बाजूला त्या भीषण प्रसंगातून सावरण्यासाठी आम्हा महाकुटुंबाला महाप्राण हनुमंताने आणि भवानी मातेने दिलेले सामर्थ्य आणि त्या सामर्थ्याच्या जोरावर पन्नास वर्षात केलेला प्रवास मात्र आनंददायी - सुंदर असा आहे. टाकीचे घाव सोसल्याशिवाय दगडाला देवपण येत नाही' तसंच संकटांचा सामना केल्याशिवाय मनुष्याची प्रगती होत नाही. आज त्या अर्थानेच `गोल्डन जुबली' आमच्या आयुष्यात आली; हीच त्या 'परमात्म्याची कृपा' असं मी तरी मानतो!

पन्नास वर्षांपूर्वी आपली इमारत कोसळत असताना आम्हा कुटुंबियांनी पाहिले. आमच्यासमोर आमचा संसार मातीमोल झाला होता, जीवनातील स्वप्नं भंग पावली होती. अचानक भविष्य अंधारमय झालं होतं. आम्हा बहुतांशी कुटुंबातील कर्ता कमावता पुरुष गिरणी कामगार होता. तेव्हा आमचे शिक्षण सुरु होते. माझ्या आईवडिलांच्या डोळ्यातील अश्रू थांबत नव्हते. त्यांना कुठल्या शब्दात समजावयाचे ते कळत नव्हते. जे आमचा आधार होते त्या आईवडिलांचे दुःख मला न पेलणारे होते. मलाही मोठा मानसिक धक्का बसला होता. मी माझा, माझ्या कुटुंबियांचा आणि `शिंदेवाडी -१' ह्या महाकुटुंबाचा विचार करू लागलो. यापुढे घरदार नसलेल्या मुलांचं शिक्षण कसं होणार? ती कुठे राहाणार? ते राहण्याचा पत्ता काय सांगणार? असे एक ना अनेक प्रश्न उपस्थित झाले. त्या क्षणाला देवावरील विश्वास उडाला. कारण परिस्थितीच एवढी बिकट होती की, ती सावरेल की नाही? ह्याची शाश्वती वाटत नव्हती. कमी अधिक प्रमाणात हीच मानसिकता प्रत्येकाची झाली असावी. अशा प्रतिकूल परिस्थितीत पुन्हा रस्त्यावरील फुटपाथ आमच्यासाठी आधार होता. त्या आधाराने आणि भवानी मातेच्या आणि हनुमंताच्या आशीर्वादाने पुन्हा एकदा अनंत अडचणींवर मात करण्यास आम्ही सर्व सज्ज झालो. ह्या अविस्मरणीय आठवणींवर अनेकांचे अभिप्राय आले ते बोलके आहेत. 

पन्नास वर्षांपूर्वी माझे हे महाकुटुंब शिंदेवाडी -१ म्हणून ओळखले जायचे आणि हेच महाकुटुंब शिवनेरी नावाने आज ओळखले जाते. नावात बदल झाला तरीही एकमेकांविषयी असणारी आपुलकी, प्रेम, जिव्हाळा मात्र कमी झाला नाही. एकत्र कुटुंब म्हटले की भांड्याला भांडं आपटणारच; पण त्याचा विस्फोट होऊन कायमचा दुरावा निर्माण होत नाही! कारण आपुलकी, प्रेम, जिव्हाळा नेहमीच आम्हाला एकत्र बांधून ठेवतात! असे हे माझे महाकुटुंब अर्थात शिवनेरी एकमेकांबद्दलच्या असलेल्या आपुलकीच्या, प्रेमाच्या, जिव्हाळ्याच्या भक्कम पायावर उभी आहे! आम्हा सर्वांना हे गौरवास्पद आहे!

शिवनेरी म्हटलं की, नवरात्रीतील भवानी मातेचा नवरात्रौत्सव आणि राज्यपातळीवरील सुप्रसिद्ध कबड्डी स्पर्धा ह्या दोन दरवर्षीच्या अनुक्रमे आध्यात्मिक आणि क्रीडा महोत्सवांचा उल्लेख करावाच लागतो. एका बाजूला माहेरवासिनी आपल्या भवानी मातेच्या दर्शनासाठी येतात तर दुसऱ्या बाजूला कबड्डीचे दिग्गज खेळाडूं, तज्ञ, प्रेक्षक शिवनेरी सेवा मंडळ आयोजित कबड्डी स्पर्धेत सहभागी होतात. महाराष्ट्रातील सर्वात लोकप्रिय सुप्रसिद्ध असणारी आणि महाराष्ट्रात कबड्डीच्या स्पर्धांना शुभारंभ करणाऱ्या कबड्डी स्पर्धा होत असतात. हे विशेषत्व जपण्यासाठी शिवनेरीतील सर्व कुटुंबिय आपले योगदान देत असतात. त्यांना माझा सलाम!

गेल्यावर्षी ह्या घटनेला ४९ वर्षे झाली म्हणून माझी शिंदेवाडी -१ ह्या ब्लॉगवर मी माझे मनोगत व्यक्त केले आणि आपण दिलेल्या भरभरून प्रतिक्रिया आजही ब्लॉगवर वाचाव्यास मिळतात. शिवनेरीतीलच कुटुंबियांनी आपले मनोगत व्यक्त केले नाही तर शेजारी इमारतीमधील तसेच काही नातेवाईकांनी, मित्रमंडळींनीही मनाला भावणाऱ्या प्रतिक्रिया दिल्या. हे विशेष! 

पन्नास वर्षे झाल्यानंतर पुढे काय? हा प्रश्न उभा राहतो. शिवनेरी ह्या महाकुटुंबातील सर्वांनी एकमेकांशी प्रेमाने वागावे आणि शिवनेरीच्या पुनर्विकासाचा खूप मोठा प्रश्न हाती घ्यावा; असं माझं म्हणणं आहे. कारण सावध तो सुखी असतो व आपण सर्वांनी सावध राहिले पाहिजे. शिवनेरी इमारत पुन्हा एकदा नव्याने उभी राहिलेली मलाच नव्हेतर सर्वांना पाहायची आहे. आमच्या पुढच्या पिढीला पन्नास वर्षांनी आनंददायी अनुभव एकमेकांना शेअर करता येईल. 

गेल्या पन्नास वर्षात स्वर्गवासी झालेल्यांना मी भावपूर्ण श्रद्धांजली वाहत आहे. त्यांच्या आत्म्याला चिरशांती लाभो, ही महाप्राण हनुमंत आणि भवानी माते चरणी प्रार्थना! आजच्या दिवसाच्या आठवणींना उजाळा देणाऱ्या तसेच पुढील वाटचालीसाठी आपल्या सर्वांच्या प्रतिक्रिया अतिशय महत्त्वाच्या आहेत. माझ्याकडून काही चूक झाल्यास क्षमस्व! 

`शिंदेवाडी-१' कोसळल्यानंतर आपण सायनला गेलो. तिथे चार वर्षे काढली. त्यानंतर शिवनेरी उभी राहिली. हा प्रवास यथावकाश शिवनेरीवासियांच्या सहकार्याने मी मांडण्याचा प्रयास भविष्यात नक्कीच करणार आहे.

आजच्या दिवशी माझ्या शिवनेरी या महाकुटुंबाला मनःपूर्वक हार्दिक शुभेच्छा! महाकुटुंबातील प्रत्येकाच्या जीवनात प्रत्येक क्षणी आनंद, सुख, समाधान,  सुयश, कीर्ती आणि सुदृढ आरोग्यासह दिर्घायुष्य लाभो हीच परमात्मा महाप्राण हनुमंत आणि भवानी मातेच्या चरणी प्रार्थना! 

-मोहन सावंत ( सहसंपादक- पाक्षिक स्टार) 

https://starvrutta.com

तुमच्या प्रतिक्रिया माझ्यासाठी आशीर्वाद...!

सुख दुःखाच्या जुन्या आठवणी मनाच्या कुठल्यातरी कोपऱ्यात दडलेल्या असतात आणि त्या अचानक कागदावर उतरतात तेव्हा समजत नाही, ह्या एवढे दिवस कुठे लपून बसल्या होत्या? मला असं वाटतं की माणसाचे पाय नेहमीच जमिनीवर असले की; मागच्या गोष्टी आपोआप नेहमीच आठवत राहतात. विशेषतः सुखापेक्षा दुःखाचे दिवस अधिक चांगले स्मरणात राहतात. मात्र ते दुःखाचे दिवस आठवले की दुःख करीत न बसता, नियतीला दोष न देता त्या संकटकाळी आपल्याला ज्यांनी ज्यांनी सहकार्य केले त्यांची कृतज्ञता आपल्या कृतीतून प्रकट झाली पाहिजे. सर्व काही देणारा `तो' अर्थात परमात्मा सद्गुरु असला की, जीवनात कशाचीही कमतरता पडत नाही. माझी आई नेहमी म्हणायची, `माणसान दिलेला पुरना नाय आणि देवान दिलेला सरना नाय!' (कुठल्याही माणसाने दिलेले कधीच पुरेसे नसते आणि देवाने दिलेले कधीही संपत नाही.) ह्या संस्कारातूनच भूतकाळातील दुःखाच्या गोष्टींकडे मी सकारात्मक दृष्टीने पाहतो. म्हणूनच मी `माझी इमारत शिंदेवाडी-१' हा ब्लॉग लिहू शकलो. मात्र ब्लॉग लिहिल्यानंतर आपण सर्वांनी मला दिलेल्या प्रतिसादाने मी भारावून गेलो. 

तुम्हा मित्रांसोबत चर्चा करताना असो व जुन्या आठवणी आल्यावर असो; नेहमीच मला ८ जुलै १९७२ ही तारीख काही क्षणापुरते असेना का; माझ्या डोळ्यात अश्रू आणायची नव्हे आजही आणते. ते अश्रू दुःखाचे की सुखाचे हे समजत नाही; पण आईवडिल-भावंडांसह शिंदेवाडी १ इमारतीच्या सर्व कुटुंबियांच्या प्रेमाने ते अश्रू पन्नास वर्षानंतर आजही सहजपणे डोळ्यात जमा होतात आणि मन गलबलून जाते, श्वासाचा वेग वाढतो. पण प्रत्येकवेळी त्या आठवणींनी शरीरात नवीन ऊर्जा प्रकट होते. म्हणूनच शिंदेवाडी ते शिवनेरीचा प्रवास आजही प्रेरणादायी ठरतो. 

८ जुलै १९७२ ही तारीख माझ्यासह अनेक शेजाऱ्यांच्या आयुष्याला-जीवनाला कलाटणी देणारी होती. तो दिवस मला आठवला तसा शब्दांकीत केला आणि नंतर तुम्ही सर्वांनी दिलेल्या प्रतिक्रियांनी तर मला अनेक सुंदर कल्पना सुचल्या. ह्या ब्लॉगवरच मी त्या कल्पना यथावकाश मांडेन आणि त्यावर तुम्ही मला सूचना करायच्या आहेत, मार्गदर्शन करायचे आहे, आशीर्वाद द्यायचे आहेत! तुमच्या प्रतिक्रिया माझ्यासाठी आशीर्वादच असतात! म्हणून प्रतिक्रिया द्यायला विसरू नका! एवढेच नव्हे तर तुम्ही सर्वांनी जुन्या आठवणी शब्दांकीत करा किंवा त्याचा व्हिडीओ तयार करा! (काही अडचणी असल्यास नक्कीच माझ्याशी संपर्क करा!)

आपण मला व्हाट्सअँपच्या माध्यमातूनही प्रतिक्रिया दिल्यात! त्या सर्व प्रतिक्रिया मी खाली देत आहे; जेणेकरून सर्व प्रतिक्रिया ब्लॉगवर वाचता येतील.     

आपला सर्वांचा - मोहन सावंत

प्रतिक्रिया....  

जुनी शिंदेवाडी - सुंदर मोजक्या शब्दात प्रसंग उभे केले आहेत. वेबसिरीजप्रमाणे पहिला सिक्वेल शिंदेवाडी, दुसरा सायन व तिसरा शिवनेरी होऊ शकते. पुढील लेखाकरीता शुभेच्छा!

- सुहास शिरोडकर 

चांगली गोष्ट आहे मित्रा; असेच नवीन नवीन उपक्रम राबवा व उदयोन्मुख मंडळीस चिअर्सअप करा! त्यांचा उत्साह वाढवा! माझ्याकडून तुम्हाला शुभेच्छा! जय महाराष्ट्र!

-सुहास शिरोडकर 

----------------------------

आपले जुन्या  शिंदेवाडीचा लेख वाचला. मी शेजारी रंगारी चाळीत लहानाचा मोठा झालो, त्यामुळे मी शिंदेवाडीतील सगळे उतार-चढाव जवळून पाहिले आहेत. आपले सुख दुःख माहीत आहे. असो. आपले लिखाण आवडले. लिखाण चालू ठेवा!  

आपला मित्र- शरद कांदळकर

-----------------------------

मोहन, आपल्या भावना अगदी योग्य शब्दात व्यक्त केल्या आहेस! छान!!

-अशोक तांडेल 

-----------------------------

खूप छान! 

-संजय पाटकर 

-----------------------------

खूप छान!!

-जगदीश पेडणेकर 

-----------------------------

लेख वाचून जुन्या आठवणीना उजाळा मिळाला. अप्रतिम !

-विजय वारंग 

-----------------------------

वरील लेखात माझी शिंदेवाडी १ कोसळतानाचे  हुबेहूब वर्णन करण्यात आले आहे. या वाईट अनुभवातून बोध घ्या. इमारतीचा लवकरात लवकर पुनर्विकास करा. 

-नरेश मोरे  

-----------------------------

मोहन सावंत यांनी शिंदेवाडी क्रमांक १ बाबत लिहिलेला लेख वाचताना जुन्या आठवणीने डोळ्यात पाणी आले! मोहन, खूप खूप धन्यवाद!

-विष्णू तांडेल 

-----------------------------

मोहन सावंत यांनी शिंदेवाडी क्रमांक १ चा इतिहास लिहून जुन्या स्म्रुती जागृत केल्याबाबत मोहन मनःपूर्वक धन्यवाद! 

-शिवाजी राणे 

-----------------------------

माझी आई सांगत असे आमच्या मजल्यावरील हिंदळेकर यांचे पोट खराब होते म्हणून मधेच बाथरूम मध्ये जाऊन येत. रात्री ३  वाजता बाथरूममध्ये जाऊन आल्यावर घरात पाय ठेवला आणि बाहेरचा भाग कोसळला, जिना कोसळला; उंबरयाचा पुढे दरी झाली. बाहेर येता येईना. घाबरले आणि खिडकीतून तिसऱ्या मजल्यावरून बायकोच्या साड्या बांधून उतरू लागले.

मग फायर ब्रिगेडवाल्यांनी सांगितले की घाबरु नका. कमकुवत भाग पडला आहे आता बिल्डिंग पडणार नाही. आम्ही त्यांना शिडी लाऊन उतरवले. 

-निलेश बागवे 

-----------------------------

मोहन सावंत यांनी शिंदेवाडी क्रमांक १ चा इतिहास लिहून जुन्या स्म्रुती जागृत केल्याबाबत मोहन मनःपूर्वक धन्यवाद! 

-बाबाजी धुरी 

-----------------------------

मोहन सावंत आपले मनःपूर्वक अभिनंदन! 

आपला एक लेख (लिखाण) माझी इमारत जुनी शिंदेवाडी क्रमांक १ जे तू सविस्तर वर्णन आपण केलेले आहे; त्याबद्दल आपण अभिनंदनास पात्र आहात. स्वतःचा स्वतःच्याच विचारावर, कृतीवर, क्षमतेवर आणि लेखणीवर विश्वास म्हणजे आत्मविश्वास; कोणत्याही करियर क्षेत्रात प्रगतीपथावर नेऊन ठेवतो. हे तू दाखवून दिलेले आहे.

मोहन तू आणि तुझे कुटुंब एक मध्यमवर्गीय कुटुंब! तुझे सुंदर व्यक्तिमत्त्व! दिसायला रुबाबदारपणा, हुशार, क्रीडा क्षेत्रात अग्रेसर! त्यामुळे शिवसेनेचे माजी नगरसेवक कै. मोहन राजाराम नाईक यांनी तुला त्यावेळी विकास क्रीडा मंडळात प्रमुख कार्यवाह होण्याची गळ घातली होती. माझ्यासह कै. बाळकृष्ण साळगावकर आणि कै. श्रीधर मळगावकर आम्ही सर्व त्याचे साक्षीदार होतो . असो! 

आज आनंद वाटतो की आजही तुझे मन आणि तुझ्या अंगातील चांगुलपणा आणि तळमळ तुला दादासाहेब फाळके रोडवर घेऊन येते आणि यापुढेही असेच विचार आणि लेखन करीतच राहो; अशी साद देवी भवानी करीत असेलच.

मोहन आज मला असे वाटते की, कुणापेक्षा मोठे व्हावे यासाठी नाही तर समाजासाठी काही करावे; या हेतूने कार्य करण्यासाठी तुझी लेखणी साकारु दे! ही सदिच्छा! 

-अजय (आबा) मयेकर

-----------------------------

आबा आपण आपले मनोगत फारच छान रितीने व्यक्त केले आहे. मोहन तसेच आपण मराठी भाषेत उत्तम रीतीने विचार मांडले आहेत. मला ग्रुपवर अशाच प्रकारे वैचारिक देवाणघेवाण व्हावी असे वाटते! छान! धन्यवाद! 

-अशोक तांडेल 

-----------------------------

आबा, मोहन सावंत यांनी लिहलेल्या लेखावर तू मोजक्या शब्दात अतिशय उत्तम परीक्षण केलेस; हे वाचून खूप आनंद झाला. युनियन कार्यकर्ता इतके चांगले लिहू शकतो हे विशेष! असेच लिहीत जा, तुला शुभेच्छा! 

-विष्णू तांडेल

-----------------------------

तुम्ही एक उत्तम लेखक आहात; हे आज समजले. मी परळ भागात रहात होते; पण हे सर्व माहित नव्हते. बापरे केवढ्या मोठ्या प्रसंगातून तुम्ही गेलात. मी माझ्या भावंडांना व ओळखीच्यांना वरील लेख पाठवित आहे. मला पाठविल्याबद्दल आभारी आहे.

-पारकर मॅडम 

-----------------------------

प्रतिक्रिया दिल्याबद्दल पुन्हा एकदा धन्यवाद!                                                     आपला सर्वांचा - मोहन सावंत

मनःपूर्वक धन्यवाद...

`माझी इमारत शिंदेवाडी-१' नावाचा ब्लॉग मी ८ जुलै रोजी प्रसिद्ध केला आणि आपण सर्वांनी तो वाचला आणि आपल्या प्रतिक्रिया कळविल्या! त्याबद्दल मी आपला आभारी आहे. आपण दिलेल्या प्रतिक्रियेवरून एक गोष्ट मला जाणवली की, माझ्याप्रमाणेच किंवा त्यापेक्षा अधिक शिंदेवाडी-१ ह्या इमारतीशी भावनिक नाते आपल्या सर्वांचे होते. सुख-दुःखात आपण सर्व एकत्र राहिलो. त्यानंतर सायनाला संक्रमण शिबिरात जावे लागले आणि नंतर आपण नवीन शिवनेरी इमारतीत राहायला आलो. हा प्रवासही अतिशय महत्वाचा आहे. ह्या संदर्भात अनेक जुन्या आठवणी मला आपण सर्वजण सांगत आहेत. ते लिखाण मी सवडीनुसार करीन; परंतु तुम्ही सर्वांनी त्या आठवणी लिहिल्या पाहिजेत, सांगितल्या पाहिजेत. अशी माझी विनंती आहे.

आपला सर्वांचा- मोहन सावंत 

(माझ्या ब्लॉगची लिंक देत आहे; त्यावर जाऊन तुम्ही मी लिहिलेला लेख आणि इतरांनी दिलेल्या प्रतिक्रिया  वाचू शकता!)  https://mazishindewadi1.blogspot.com/

धन्यवाद