सुख दुःखाच्या जुन्या आठवणी मनाच्या कुठल्यातरी कोपऱ्यात दडलेल्या असतात आणि त्या अचानक कागदावर उतरतात तेव्हा समजत नाही, ह्या एवढे दिवस कुठे लपून बसल्या होत्या? मला असं वाटतं की माणसाचे पाय नेहमीच जमिनीवर असले की; मागच्या गोष्टी आपोआप नेहमीच आठवत राहतात. विशेषतः सुखापेक्षा दुःखाचे दिवस अधिक चांगले स्मरणात राहतात. मात्र ते दुःखाचे दिवस आठवले की दुःख करीत न बसता, नियतीला दोष न देता त्या संकटकाळी आपल्याला ज्यांनी ज्यांनी सहकार्य केले त्यांची कृतज्ञता आपल्या कृतीतून प्रकट झाली पाहिजे. सर्व काही देणारा `तो' अर्थात परमात्मा सद्गुरु असला की, जीवनात कशाचीही कमतरता पडत नाही. माझी आई नेहमी म्हणायची, `माणसान दिलेला पुरना नाय आणि देवान दिलेला सरना नाय!' (कुठल्याही माणसाने दिलेले कधीच पुरेसे नसते आणि देवाने दिलेले कधीही संपत नाही.) ह्या संस्कारातूनच भूतकाळातील दुःखाच्या गोष्टींकडे मी सकारात्मक दृष्टीने पाहतो. म्हणूनच मी `माझी इमारत शिंदेवाडी-१' हा ब्लॉग लिहू शकलो. मात्र ब्लॉग लिहिल्यानंतर आपण सर्वांनी मला दिलेल्या प्रतिसादाने मी भारावून गेलो.
तुम्हा मित्रांसोबत चर्चा करताना असो व जुन्या आठवणी आल्यावर असो; नेहमीच मला ८ जुलै १९७२ ही तारीख काही क्षणापुरते असेना का; माझ्या डोळ्यात अश्रू आणायची नव्हे आजही आणते. ते अश्रू दुःखाचे की सुखाचे हे समजत नाही; पण आईवडिल-भावंडांसह शिंदेवाडी १ इमारतीच्या सर्व कुटुंबियांच्या प्रेमाने ते अश्रू पन्नास वर्षानंतर आजही सहजपणे डोळ्यात जमा होतात आणि मन गलबलून जाते, श्वासाचा वेग वाढतो. पण प्रत्येकवेळी त्या आठवणींनी शरीरात नवीन ऊर्जा प्रकट होते. म्हणूनच शिंदेवाडी ते शिवनेरीचा प्रवास आजही प्रेरणादायी ठरतो.
८ जुलै १९७२ ही तारीख माझ्यासह अनेक शेजाऱ्यांच्या आयुष्याला-जीवनाला कलाटणी देणारी होती. तो दिवस मला आठवला तसा शब्दांकीत केला आणि नंतर तुम्ही सर्वांनी दिलेल्या प्रतिक्रियांनी तर मला अनेक सुंदर कल्पना सुचल्या. ह्या ब्लॉगवरच मी त्या कल्पना यथावकाश मांडेन आणि त्यावर तुम्ही मला सूचना करायच्या आहेत, मार्गदर्शन करायचे आहे, आशीर्वाद द्यायचे आहेत! तुमच्या प्रतिक्रिया माझ्यासाठी आशीर्वादच असतात! म्हणून प्रतिक्रिया द्यायला विसरू नका! एवढेच नव्हे तर तुम्ही सर्वांनी जुन्या आठवणी शब्दांकीत करा किंवा त्याचा व्हिडीओ तयार करा! (काही अडचणी असल्यास नक्कीच माझ्याशी संपर्क करा!)
आपण मला व्हाट्सअँपच्या माध्यमातूनही प्रतिक्रिया दिल्यात! त्या सर्व प्रतिक्रिया मी खाली देत आहे; जेणेकरून सर्व प्रतिक्रिया ब्लॉगवर वाचता येतील.
आपला सर्वांचा - मोहन सावंत
प्रतिक्रिया....
जुनी शिंदेवाडी - सुंदर मोजक्या शब्दात प्रसंग उभे केले आहेत. वेबसिरीजप्रमाणे पहिला सिक्वेल शिंदेवाडी, दुसरा सायन व तिसरा शिवनेरी होऊ शकते. पुढील लेखाकरीता शुभेच्छा!
- सुहास शिरोडकर
चांगली गोष्ट आहे मित्रा; असेच नवीन नवीन उपक्रम राबवा व उदयोन्मुख मंडळीस चिअर्सअप करा! त्यांचा उत्साह वाढवा! माझ्याकडून तुम्हाला शुभेच्छा! जय महाराष्ट्र!
-सुहास शिरोडकर
----------------------------
आपले जुन्या शिंदेवाडीचा लेख वाचला. मी शेजारी रंगारी चाळीत लहानाचा मोठा झालो, त्यामुळे मी शिंदेवाडीतील सगळे उतार-चढाव जवळून पाहिले आहेत. आपले सुख दुःख माहीत आहे. असो. आपले लिखाण आवडले. लिखाण चालू ठेवा!
आपला मित्र- शरद कांदळकर
-----------------------------
मोहन, आपल्या भावना अगदी योग्य शब्दात व्यक्त केल्या आहेस! छान!!
-अशोक तांडेल
-----------------------------
खूप छान!
-संजय पाटकर
-----------------------------
खूप छान!!
-जगदीश पेडणेकर
-----------------------------
लेख वाचून जुन्या आठवणीना उजाळा मिळाला. अप्रतिम !
-विजय वारंग
-----------------------------
वरील लेखात माझी शिंदेवाडी १ कोसळतानाचे हुबेहूब वर्णन करण्यात आले आहे. या वाईट अनुभवातून बोध घ्या. इमारतीचा लवकरात लवकर पुनर्विकास करा.
-नरेश मोरे
-----------------------------
मोहन सावंत यांनी शिंदेवाडी क्रमांक १ बाबत लिहिलेला लेख वाचताना जुन्या आठवणीने डोळ्यात पाणी आले! मोहन, खूप खूप धन्यवाद!
-विष्णू तांडेल
-----------------------------
मोहन सावंत यांनी शिंदेवाडी क्रमांक १ चा इतिहास लिहून जुन्या स्म्रुती जागृत केल्याबाबत मोहन मनःपूर्वक धन्यवाद!
-शिवाजी राणे
-----------------------------
माझी आई सांगत असे आमच्या मजल्यावरील हिंदळेकर यांचे पोट खराब होते म्हणून मधेच बाथरूम मध्ये जाऊन येत. रात्री ३ वाजता बाथरूममध्ये जाऊन आल्यावर घरात पाय ठेवला आणि बाहेरचा भाग कोसळला, जिना कोसळला; उंबरयाचा पुढे दरी झाली. बाहेर येता येईना. घाबरले आणि खिडकीतून तिसऱ्या मजल्यावरून बायकोच्या साड्या बांधून उतरू लागले.
मग फायर ब्रिगेडवाल्यांनी सांगितले की घाबरु नका. कमकुवत भाग पडला आहे आता बिल्डिंग पडणार नाही. आम्ही त्यांना शिडी लाऊन उतरवले.
-निलेश बागवे
-----------------------------
मोहन सावंत यांनी शिंदेवाडी क्रमांक १ चा इतिहास लिहून जुन्या स्म्रुती जागृत केल्याबाबत मोहन मनःपूर्वक धन्यवाद!
-बाबाजी धुरी
-----------------------------
मोहन सावंत आपले मनःपूर्वक अभिनंदन!
आपला एक लेख (लिखाण) माझी इमारत जुनी शिंदेवाडी क्रमांक १ जे तू सविस्तर वर्णन आपण केलेले आहे; त्याबद्दल आपण अभिनंदनास पात्र आहात. स्वतःचा स्वतःच्याच विचारावर, कृतीवर, क्षमतेवर आणि लेखणीवर विश्वास म्हणजे आत्मविश्वास; कोणत्याही करियर क्षेत्रात प्रगतीपथावर नेऊन ठेवतो. हे तू दाखवून दिलेले आहे.
मोहन तू आणि तुझे कुटुंब एक मध्यमवर्गीय कुटुंब! तुझे सुंदर व्यक्तिमत्त्व! दिसायला रुबाबदारपणा, हुशार, क्रीडा क्षेत्रात अग्रेसर! त्यामुळे शिवसेनेचे माजी नगरसेवक कै. मोहन राजाराम नाईक यांनी तुला त्यावेळी विकास क्रीडा मंडळात प्रमुख कार्यवाह होण्याची गळ घातली होती. माझ्यासह कै. बाळकृष्ण साळगावकर आणि कै. श्रीधर मळगावकर आम्ही सर्व त्याचे साक्षीदार होतो . असो!
आज आनंद वाटतो की आजही तुझे मन आणि तुझ्या अंगातील चांगुलपणा आणि तळमळ तुला दादासाहेब फाळके रोडवर घेऊन येते आणि यापुढेही असेच विचार आणि लेखन करीतच राहो; अशी साद देवी भवानी करीत असेलच.
मोहन आज मला असे वाटते की, कुणापेक्षा मोठे व्हावे यासाठी नाही तर समाजासाठी काही करावे; या हेतूने कार्य करण्यासाठी तुझी लेखणी साकारु दे! ही सदिच्छा!
-अजय (आबा) मयेकर
-----------------------------
आबा आपण आपले मनोगत फारच छान रितीने व्यक्त केले आहे. मोहन तसेच आपण मराठी भाषेत उत्तम रीतीने विचार मांडले आहेत. मला ग्रुपवर अशाच प्रकारे वैचारिक देवाणघेवाण व्हावी असे वाटते! छान! धन्यवाद!
-अशोक तांडेल
-----------------------------
आबा, मोहन सावंत यांनी लिहलेल्या लेखावर तू मोजक्या शब्दात अतिशय उत्तम परीक्षण केलेस; हे वाचून खूप आनंद झाला. युनियन कार्यकर्ता इतके चांगले लिहू शकतो हे विशेष! असेच लिहीत जा, तुला शुभेच्छा!
-विष्णू तांडेल
-----------------------------
तुम्ही एक उत्तम लेखक आहात; हे आज समजले. मी परळ भागात रहात होते; पण हे सर्व माहित नव्हते. बापरे केवढ्या मोठ्या प्रसंगातून तुम्ही गेलात. मी माझ्या भावंडांना व ओळखीच्यांना वरील लेख पाठवित आहे. मला पाठविल्याबद्दल आभारी आहे.
-पारकर मॅडम
